عرفان شیعی ملاصدرا و عرفان اشعریان

ملا صدرا آفرینش را ظهور نور و شوونات ذات حق می داند
و در بحث علت و معلول شانیت وجود از حق تعالی را می پذیرد .
اسفار ج۱/ ۷۱
بر مبناي وحدت شخصي وجود و انحصار آن در واجب، گرچه صحنه هستي به بود و نمود تقسيم مي شود، ليكن اساس تشكيك مرتفع نمي شود؛ بلكه تشكيك از بود به نمود منتقل مي گردد؛ يعني همه ماسوي الله كه مظاهر و آيات الهي است، نمودهاي متفاوت خداوند است و نمود بودن با تفاوت رتبه تنافي ندارد.
 اسرار الحكم/ 514
ابتكار صدرايي در مبحث علت و معلول، تقريب فلسفه به عرفان و تكميل فلسفه در اين تقريب است، چنانكه خود در فصول پاياني علت و معلول به آن اشاره مي‌فرمايد و فرق اساسي در اين است كه عده اي ماهيت را مجعول و گروهي اتصاف ماهيت به وجود را مجعول و برخي خود وجود را مجعول مي‌دانند. معلول بنا بر هر يك از اين سه مبنا مختلف خواهد بود، ليكن در مبحث علت و معلول با ترقي حقيقت وجود از وحدت تشكيكي به وحدت شخصي، چيزي اصلاً مجعول نيست تا معلول باشد؛ بلكه ما سواي خدا سهمي‌جز نمود و ظهور ندارند. اگر برهان علت و معلولْ دليل جدايي باشد، معلول بر مبناهاي متعدد ياد شده متفاوت مي‌باشد و هرگز در مقابل امكان ماهوي قرار نمي‌گيرد؛ به طوري كه امكان فقري، محور برهان علت و معلول را و امكان ماهوي مدار برهان امكان و وجوب را تشكيل دهد
سرچشمه انديشه جلد ۴۸۱/۳

آرامش و پرواز روح