برگزیده ادب پارسی در تفسیر کتاب خداوند ۳۰

واشفع والوتر. فجر/۳
سوگند به خلق جهان که جفت یکدیگر و ضد* یکدیگر آفرید: نرینه و مادینه، روز و شب، آسمان و زمین، دریا و خشکی، آفتاب و ماه، آدمی و پری، گناه و ثواب، دانش و نادانی، توانایی و ناتوانی، زندگی و مرگ! وتر، یکتا و یگانه و برابر شفع است. مفسرین و دانشمندان:
-شفع کوه صفا و مروه و وتر خانه کعبه
- شفع مسجد حرام و مدینه، و وتر مسجد اقصی
-شفع روز و شب و وتر رستاخیز
- شفع نفس و روح امروز و وتر روح فردا
- شفع ارادت و نیت و وتر وحدت
-شفع زاهد و عابد و وتر مرید بی قرین
وتر مریدی باشد که قرینه ندارد، تنها باشد و تنها رود.چنانکه ابراهیم خلیل را گفتند فرزند تو قرینه توست او را از دل بیرون کن به قربان بده تا مریدی صادق باشی! نشان صدق ارادت آن است که از پیش خود برخیزد و بود خود نابود انگارد.
پیر طریقت: الاهی! بود من بر من تاوان است! تو آب جود خود بر من باران!
ارادت مرید از خواست خداست؛ خواست مرد از خواست او خیزد! این‌ها منزل‌های بندگی و پرستندگی است، مرید چون این منزل‌ها را بازبرد، مطلوب او جمله طالب گردد و ندای ارجعی الی ربک به جان وی رسد : گاه آن رسیده که بازآیی و با ما باشی:
ای باز هوا گرفته باز آی و مرو
کز رشته تو سری در انگشت من است
زینهار که چون آیی از راه دنیا نیایی، که پایت به گل فرو رود! و از راه نفس نیایی که به ما نرسی! بر درگاه ما تنها راه دل بار** است!
بزرگی را پرسیدند: راه حق چون است؟ گفت: قدم در قدم نیست، اما دل در دل است و جان در جان، به جان رو تا به درگاه رسی، به دل رو تا به پیش‌گاه آیی!
خون صدیقان بپالودند و زان ره ساختند
جز به جان رفتن در این ره یک قدم را بار** نیست!( تفسیر خواجه عبدالله، ج۲، ۶۱۲)
*در قسمت ۲۷ آیه ۴۹ سوره ذاریات گذشت.** اجازه ورود پادشاه- بار عام-
دکتر مهدی صحافیان
ارامش و پرواز روح